MODERNI PJESNICI/INJE REGIJE

[dadojović]

NE BACAJ LJUBAV

Čuje se lavež,
Noć tamom obavija
Vrtove.
Na ponekom prozoru
Još svjetlo gori
A u meni neki glas,
Opominje, govori;
Još nisu kasni sati,
Sa krive staze se vrati.
Još možeš stati
Zašto ljubav želiš
U bescjenje dati?!
Dilema
Gledaš me
Kao da pitaš,
A šutiš
Ljubiš me
Kao da skitaš,
A žudiš
Tražiš me
Kao da
Ne želiš sreću.
Zoveš me
Jer znaš
Da ljubim te,
I poziv tvoj
Odbiti nikada
Neću.

Antonija ŽELJKA KAHLIK

[Hurija]

Bourdieu piše ljubavnu pjesmu




Ispunila si mi sva polja,

Izludila habitus,

Nemam iskustva s ovakvim stvarima.

Ako nastavimo ovako počet ću koristiti jezik niže klase

Jer moje polje kulturne produkcije ne dopušta riječi

kojima te želim zvati.

Potrošio sam sav ekonomski kapital na tebe,

Socijalni uz tebe nemam jer kad te vidim zamuckujem,

A i kulturni sam negdje putem zagubio jer znanja više nemam

o onom što me zanima

I ne proizvodim ništa što nema veze s tobom.

Draga, vrati mi moju mušku dominaciju,

Ja tebi nisam ništa uzeo, mada sam probao sve.

Mislio sam da je jezik moj medij moći,

A ti si me pobijedila ne izgovorivši ni riječi.

Ostao sam sâm bez struktura i bez prakse,

Od intelektualca u usponu postao sam običan ljakse.



Lara Mitraković

[dadojović]

ZNAM ŠTO ON NE ZNA

Ništa ostalo nije sem bijelih zidova,
I praznih okvira u koje mi pogled
Nije mogao ni htio stati.
Vučica zloba svoj je brlog našla,
Tijesno je za nas obje.
Odmičem u dan, u njegov prvi sat.
Čudno me gleda sanjivi noćni čuvar.
Smiješim mu se, znam što on ne zna.

Slobodanka GRLJUŠIĆ

[dadojović]

KROZ MOJU DUŠU
(pjesniku Igoru Divkoviću)

Propješačila sam strme obale
Padala poput anđela sa stjenjaka
Ustajala da bih se iznova sunovratila
U dubinu dubina svojih zjena
Gdje sam odavno zaključala sebe
U tamu skrivenih pregradaka
Daleko od barbarskih pogleda.

I kad mi svijet postane stran
I kad sam odvojena od svih stvari
I kad raspline se plavi dan
I ne čuju se glazbeni drhtaji pčela
A obrisi srastu ko kamen i trn
Odlazim u dubine, još dalje.

Iz sumaglice na horizontu
Strši bijela, hladna pustopoljina
U njoj promrzli drozdovi
Zastrti velom, pjeva im tvoja tišina
I raspjevana maglovitost putuje
Ponad divljih, mutnih voda
Ponad starih krovova
Ponad majušnog planeta zemlje
U bezdan svemira
I vraća se kao oblačak
Kao topla proljetna kiša
Kao glas pjesnika
U moju dušu.

Katarina (Katica) BADOVINAC

[Sanja Atanasovska]

Postoji li netko na forumu tko profesionalno piše, je li član udruge književnika?

Ako postoji, ako nije problem, napišite mi u inbox.

Da pitam nesto.

[dadojović]

INSERT

Netko je zaboravio upaliti
svjetiljke.
Tmasti je mrak.
Samo se odsjaj zvijezda ljeska
u granama borova.
One uzvraćaju ljepotu
mirisom,
razrjeđujući tegobu dana.

Slobodanka Boba GRLJUŠIĆ

[Sanja Atanasovska]

Прва песна за Афродита

Зад параванот
разделбата со твојата суета
минува без многу детали.
Ти носам нови чевли
во чија убавина се сомневаш.
Уште ли каниш гости
што не доаѓаат?
Во срцето имаш пукнатина,
а јас
секој стих напишан за тебе
го оптегнувам како жица.
Маглата се згуснува,
и зимата те познава
по капутот со боја на лилјак.
Афродита,
споредбите ти се вишок
скромноста ти е кусок.
Ќе ти ја избришам клетвата
ако воопшто некаде е запишана.
 


Втора песна за Афродита

Афродита
знам дека бесот те убива
во твоите сто квадрати самотија
и во себе ја криеш желбата
душите на сите измамници и латински љубовници
да ги затвориш во поштенското сандаче
меѓу старите шарени писма.

Афродита
ме тераш пак да ти се обраќам
и да пишувам долги песни
како плод на моето совршено незнаење.

Ќе те сместам
во наједноставната гатанка
ќе ти го покажам Балканот
меѓу дланките,
а ти заспиј со мислата за светска слава.

Афродита
твоето огледало има години
животот ти е тркало што се врти,
а да имаше машина за пишување
ќе беше твој совршен декор.
 


Трета песна за Афродита

Афродита,
секој ден се будиш
со прашањето
каде плови овој брод?
На долги стази
флертуваш со зборови.
Биди понизна на парфемите
штом сомничавите луѓе
ќе почнат да гребат
под површината
на она што си ти.
Афродита,
нарцису заколнат на тишина
пресели се во удобна кожа
и географијата на моралот
промени ја.
Постелата ти е мека
сонот ти е трнлив
а во талогот од кафе
маж со меч се заканува.
Којзнае, можеби премногу долго
ме инспирираш
и затоа собери го мојот мир
меѓу твоите скапоцени камења.
 


Четврта песна за Афродита


Ја градиш
куќата на желбите
многу високо
и така станува невидлива.
Правиш фигури од песок навечер
и ги фрлаш во реката наутро.
После неверство
вазната ја лепиш грижливо,
а таа не дотрајува,
соседите знаат за вазната!
Афродита,
зошто би се венчала на студ
кога и онака постои лето?
 


Петта песна за Афродита

Афродита,
правиш кантон од песни
и со допир ја подмладуваш перницата
да не носи брчки на темето.
Наметката од убави зборови
ја фрлаш што подалеку од себе
а потоа го земаш
словото на обичните луѓе.
 


Последна песна за Афродита

Сонцето станува будилник,
а будилникот станува дреболија.

Твоето лице потсетува
на кругот од лебот.

Афродита,
животот те демантира
дека секоја височина е успех.
Твојата катарза
ти ја дава цврстината на моливот.

Ти замина од градот
да бараш шешир
со доволно голема сенка.



Nova knjiga se stampa. Nesto novo od mene.

[dadojović]

Прва песна за Афродита

Зад параванот
разделбата со твојата суета
минува без многу детали.
Ти носам нови чевли
во чија убавина се сомневаш.
Уште ли каниш гости
што не доаѓаат?
Во срцето имаш пукнатина,
а јас
секој стих напишан за тебе
го оптегнувам како жица.
Маглата се згуснува,
и зимата те познава
по капутот со боја на лилјак.
Афродита,
споредбите ти се вишок
скромноста ти е кусок.
Ќе ти ја избришам клетвата
ако воопшто некаде е запишана.
 


Втора песна за Афродита

Афродита
знам дека бесот те убива
во твоите сто квадрати самотија
и во себе ја криеш желбата
душите на сите измамници и латински љубовници
да ги затвориш во поштенското сандаче
меѓу старите шарени писма.

Афродита
ме тераш пак да ти се обраќам
и да пишувам долги песни
како плод на моето совршено незнаење.

Ќе те сместам
во наједноставната гатанка
ќе ти го покажам Балканот
меѓу дланките,
а ти заспиј со мислата за светска слава.

Афродита
твоето огледало има години
животот ти е тркало што се врти,
а да имаше машина за пишување
ќе беше твој совршен декор.
 


Трета песна за Афродита

Афродита,
секој ден се будиш
со прашањето
каде плови овој брод?
На долги стази
флертуваш со зборови.
Биди понизна на парфемите
штом сомничавите луѓе
ќе почнат да гребат
под површината
на она што си ти.
Афродита,
нарцису заколнат на тишина
пресели се во удобна кожа
и географијата на моралот
промени ја.
Постелата ти е мека
сонот ти е трнлив
а во талогот од кафе
маж со меч се заканува.
Којзнае, можеби премногу долго
ме инспирираш
и затоа собери го мојот мир
меѓу твоите скапоцени камења.
 


Четврта песна за Афродита


Ја градиш
куќата на желбите
многу високо
и така станува невидлива.
Правиш фигури од песок навечер
и ги фрлаш во реката наутро.
После неверство
вазната ја лепиш грижливо,
а таа не дотрајува,
соседите знаат за вазната!
Афродита,
зошто би се венчала на студ
кога и онака постои лето?
 


Петта песна за Афродита

Афродита,
правиш кантон од песни
и со допир ја подмладуваш перницата
да не носи брчки на темето.
Наметката од убави зборови
ја фрлаш што подалеку од себе
а потоа го земаш
словото на обичните луѓе.
 


Последна песна за Афродита

Сонцето станува будилник,
а будилникот станува дреболија.

Твоето лице потсетува
на кругот од лебот.

Афродита,
животот те демантира
дека секоја височина е успех.
Твојата катарза
ти ја дава цврстината на моливот.

Ти замина од градот
да бараш шешир
со доволно голема сенка.



Nova knjiga se stampa. Nesto novo od mene.

Čestitke na novoj knjizi.
Radujem se novim pjesmama.
:-)

[Sanja Atanasovska]

Прва песна за Афродита

Зад параванот
разделбата со твојата суета
минува без многу детали.
Ти носам нови чевли
во чија убавина се сомневаш.
Уште ли каниш гости
што не доаѓаат?
Во срцето имаш пукнатина,
а јас
секој стих напишан за тебе
го оптегнувам како жица.
Маглата се згуснува,
и зимата те познава
по капутот со боја на лилјак.
Афродита,
споредбите ти се вишок
скромноста ти е кусок.
Ќе ти ја избришам клетвата
ако воопшто некаде е запишана.
 


Втора песна за Афродита

Афродита
знам дека бесот те убива
во твоите сто квадрати самотија
и во себе ја криеш желбата
душите на сите измамници и латински љубовници
да ги затвориш во поштенското сандаче
меѓу старите шарени писма.

Афродита
ме тераш пак да ти се обраќам
и да пишувам долги песни
како плод на моето совршено незнаење.

Ќе те сместам
во наједноставната гатанка
ќе ти го покажам Балканот
меѓу дланките,
а ти заспиј со мислата за светска слава.

Афродита
твоето огледало има години
животот ти е тркало што се врти,
а да имаше машина за пишување
ќе беше твој совршен декор.
 


Трета песна за Афродита

Афродита,
секој ден се будиш
со прашањето
каде плови овој брод?
На долги стази
флертуваш со зборови.
Биди понизна на парфемите
штом сомничавите луѓе
ќе почнат да гребат
под површината
на она што си ти.
Афродита,
нарцису заколнат на тишина
пресели се во удобна кожа
и географијата на моралот
промени ја.
Постелата ти е мека
сонот ти е трнлив
а во талогот од кафе
маж со меч се заканува.
Којзнае, можеби премногу долго
ме инспирираш
и затоа собери го мојот мир
меѓу твоите скапоцени камења.
 


Четврта песна за Афродита


Ја градиш
куќата на желбите
многу високо
и така станува невидлива.
Правиш фигури од песок навечер
и ги фрлаш во реката наутро.
После неверство
вазната ја лепиш грижливо,
а таа не дотрајува,
соседите знаат за вазната!
Афродита,
зошто би се венчала на студ
кога и онака постои лето?
 


Петта песна за Афродита

Афродита,
правиш кантон од песни
и со допир ја подмладуваш перницата
да не носи брчки на темето.
Наметката од убави зборови
ја фрлаш што подалеку од себе
а потоа го земаш
словото на обичните луѓе.
 


Последна песна за Афродита

Сонцето станува будилник,
а будилникот станува дреболија.

Твоето лице потсетува
на кругот од лебот.

Афродита,
животот те демантира
дека секоја височина е успех.
Твојата катарза
ти ја дава цврстината на моливот.

Ти замина од градот
да бараш шешир
со доволно голема сенка.



Nova knjiga se stampa. Nesto novo od mene.

Čestitke na novoj knjizi.
Radujem se novim pjesmama.
:-)

Na stampanje je. Kniga se zove „Afrodita trči u vjetrenjačama“. Ovo je prvi ciklus knjige. Kroz lik Afrodite, kojoj namjerno dajem ime božice, opisujem ispraznost, narcisoidnost, samoću današnjeg čovjeka koji uživa u materijalnom, ali nije u duhovnom. O Afroditi pišem s dozom sarkazma, ali želim pokazati koliko loše osobine jedu čovjeka i da smo na kraju svi isti, svi smo obični i mali ljudi.

[dadojović]

7.59.

Lanci noći su zaključani.
O kako mi misli gore samo kao pod katancem.
Hajde dođi s ključem i prvim kišnim plesom.
Nasmij se toj glupoj mani.

Počet će da svijetli brzo.
Preklopi me u najlon uvijenu i stidnu
od same sebe što želim te i kad čamci se vinu.
Igra je sado-mazo.

Boja dima cigarete gori.
Koje noge tako brzo koračaju kroz živu.
One se i umore na dnu, a dno je i u vinu.
I vino je počelo da se pari.

Sa samim sobom.
Još nije vrijeme da me spasiš.
Jer tinja mrak i vjetar je moj omiljen slatkiš.
Ali širim ti se sobom.

Pobjeći ti iz abažura u krevet.
I kada se sakrije u posteljini od noćne prašine.
Cilj će ti biti samo stići do prve luči zore.
Točno u sedam i pedeset devet.

Dragica GAGOVIĆ

[dadojović]

MOST PREKO MORA

Omiljeni glagoli:
da premostiš, da prebrodiš.

Premošćavam most što stalno se pomjera.
Prebrođavam brod što mi se davi u očima.

Snežana STOJČEVSKA

[SociologBosmal]

Super tema

Moj dobar drug, postao pjesnik. S nepune 32 godine izbacio vec 3 knjige.

Kemal Valjevcic iz Butmira.
Fine knjigu je napisao " Iza beskonacnosti".

[dadojović]

LASTIK

Patnja proizilazi od strasti.
Bogatstvo dolazi od boga.

Kada ti je duša rastrzana,
između ove dvije krajnosti kao lastik,
ljudi te samo preskaču.

Snežana STOJČEVSKA

[SociologBosmal]

https://www.klix.ba/tagovi/kemal-valjevcic/50285

[Sanja Atanasovska]

Дали некој од членовите овде професионално се занимава со пишување и е член на некое поетско друштво?

[dadojović]

PRIJELOM

Lomi se val
ispod težine
dignutih leđa.
Uvija nebo.
Iscjedi
svaku kap.

Iz usta pjena-
kosa Meduzina.
Sikću zmije
odjecima.
Čelom kamenje
pada.

Srast će jeka
oblacima,

dok tonemo u more.

Saša SLAVKOVIĆ- SALKE

[dadojović]

SVAKIDAŠNJICA

Uzgajate sreću poput cvijeća
Svake večeri jedna žena
Zaspi u kutiji s nakitom
I jedno dijete
Odmotava
Njegovo celofansko srce
Sjena se proteže
Sa željom da bude nebo
Gnijezdo mi se ruši pod strehom
Sve darove ostavljam u crkvi
I s punom dušom
Ulazim u prazan autobus

Sanja ATANASOVSKA

[Sanja Atanasovska]

Nemoj biti samo broj

Nemoj biti samo broj
u životu onoga koji te čeka.

Ja ću biti ovdje i sljedeće godine
s novom borom na čelu,
i moje obične jabuke
obojit ću ih u zeleno
da izgledaju kao tvoje.

Otvori srce
zatvori vrata
pogledaj me
i nemoj biti samo broj
u životu nekoga tko te voli
dakle do neba.


Lijepo lice istine

U snu
jednorog mi dodirne ruku
dok ležim
na razorenoj kuli od knjiga.

Pozdravljam ga poljupcem
dijete koje ima
golemi leptir u srcu.

Istina raste u svim lijepim stvarima,
sve ostalo je laž.

Razoružana

Zaljubljena i razoružana do bola
predajem ti se
čak i kad me odbiješ
udaljenost postaje jama
s aristokratskom bojom
slomljeni ključ u bravi
je moj smrtni neprijatelj
i nemam druge utjehe
osim biti ljubomorna na ptice
imajući krila
doći do tebe.

[ina]

KROZ MOJU DUŠU
(pjesniku Igoru Divkoviću)

Propješačila sam strme obale
Padala poput anđela sa stjenjaka
Ustajala da bih se iznova sunovratila
U dubinu dubina svojih zjena
Gdje sam odavno zaključala sebe
U tamu skrivenih pregradaka
Daleko od barbarskih pogleda.

I kad mi svijet postane stran
I kad sam odvojena od svih stvari
I kad raspline se plavi dan
I ne čuju se glazbeni drhtaji pčela
A obrisi srastu ko kamen i trn
Odlazim u dubine, još dalje.

Iz sumaglice na horizontu
Strši bijela, hladna pustopoljina
U njoj promrzli drozdovi
Zastrti velom, pjeva im tvoja tišina
I raspjevana maglovitost putuje
Ponad divljih, mutnih voda
Ponad starih krovova
Ponad majušnog planeta zemlje
U bezdan svemira
I vraća se kao oblačak
Kao topla proljetna kiša
Kao glas pjesnika
U moju dušu.

Katarina (Katica) BADOVINAC

Sviđa mi se..

[Sanja Atanasovska]

Pjesma o postolaru

Sve je crno, sivo i smeđe,
a s njim i subota
uzela redni broj
na vrijedan ponedjeljak.

Živi s dušom cipela,
a odgovora nema
zašto su milijuni djece širom svijeta bosi.

Svi mi u jednom trenu
morat ćemo se sjetiti
na pjesmi o postolaru
jer iz kruga njegovih ruku
započeli su
tisuće pređenih kilometara.